Ben neden bilmiyorum üç senedir çok pimpirikli biri oldum.artik etrafım abarttigimi kendimi yediğimi söylüyor.surekli aklımda yiyorum kendimi.mesela yarın ailecek deniz planımız var.ben korkudan uyuyamıyorum ya çocuklar yolda araba tutarda kusarsa ,ya güneş çarparsa ,ya güneş yanığı olursa ya hasta olurlarsa diye.herseye karşı tetbir alıyorum .şapkalar ,güneş kremleri vs ama aklımdan çıkarıp günden zevk alamıyorum.iki dk kapıyı açık bıraksak sivri girer yer çocukları diye panik olup tavanları duvarları kontrol ediyorum.surwkli oğlumun arkasındayım düşer mi diye.cocugu darliyorum resmen.cocugun koltuktan bile yanlız inmesine izin veremiyorum hemen kendim kalkıp indiriyorum perişan oluyorum arkasindan koşarken.ama başka hiç bir şeye karşı pimpirik değilim.yani eşya kırılır diye olmuyorum ,dökülür diye olmuyorum.bundan tedavi alsam acaba rahatlar miyim? Yoksa bu her annenin düşüncesi mi yani herkes mi yapıyor bunları?