Eşimle 11 yıllık bir birlikteliğimiz var 7 yıldır evliyiz.. 1 tane oğlum var 4.5 yaşında şimdi ikinci oğluma hamileyim 38 haftalık.. Rabbim ikisinede sağlık versin .. Tahmin edersiniz ki 11 sene kolay geçmedi hepimizin ayrı ayrı imtihanlari var acısıyla tatlısıyla anlatsam yazsam roman olacak derecede zamanlardan geçerek gelebildik buralara kadar .. Şu anda kendi evim kendi düzenim maddi olarak çok rahat olmasakta şükür kimseye muhtac değiliz ayda 1 de olsa gezmemiz var yememiz içmemiz kişisel ihtiyaçlarımız şükür rahat .. Ama işte insanoğluyuz ya nankörlük mü oluyor yada geçmiş yıllarda yaşanmış acıların vermiş olduğu bir heves kırıklığı yorgunluk mu diyeyim bilemiyorum bazen 4.5 yaşındaki oğlum dogacak olan bebegim hatta kendim bile kendime ağır geliyorum.. tahammül sabır seviyem öyle alt sınırlarda ki .. Çok dengesiz bir ruh haline sahibim günüm günümü hatta bazen saatim saatimi tutmuyor ve bu durum beni çok yıpratıyor.. Yerli yersiz kuruntularim değişken ruh halim kafamın içinde dönüp duran düşüncelerim ve yaşadığım bazı olayları içimden atamamak etkisinden kurtulamamak bana öyle çok zarar veriyor ki .. Bir an önce bu piskolijiden kurtulup hem kendime hem çocuklarıma faydalı bi anne haline gelmek istesem de çok kısıtlı zamanlarda bunu başarabiliyorum aslında cok güçlü dirayetli kafasına koyduğunu yapan inatçı mücadeleci bir kadındım ama son 1 senede bu özelliklerimi yitirdiğimi hissediyorum .. Siz ne durumdasınız kızlar var mı benim gibi olupta başa çıkabilen bi çözüm bulabilen ?