Kızlar sorumu yanlış anlamayin lütfen. Annelik duygusu farklıdır illaki. Ben anne olmadığım halde bi başkasının bebeği için içim gidiyor. Kuzenim bana bırakıp mama hazirlamaya giderken bile gözüm üstünde oluo hemen yanina geçerim ona bisey olmasın diye. Herkes kendini anneliğe hazir hisseder bu içgüdüsel bi duygu onuda biliorum.
Ama insan Kendi bebeği için kendini ne zaman hazir hisseder ? Hayalini çok kurdum bazen diorum benden anne olmaz. Yani evladima biri şuradan kalk şuraya otur dese gebertirim onu. Üstüne haddinden fazla düşerim. Yada bebeğim büyüdüğünde annesi olarak ona doğruyu yanlışı ogretemezsem ? Yaa canı yanarsa yaa yaninda olamazsam ? Mesela kendi annemiz için yaa anne anlamiosun benii off devir değişti dediğimiz illaki anlar olmustur. Yaa evladimda iletişim kuramazsam ? Yaa eşim babamin bize sahip çıkmadığı gibi bize sahip çıkmazsa? Sahip ciksada sözde babalık yaparsa ?
Kafamda bir çok karmaşık durum var aslinda ?
Anne olmak korkutmuyorda aile olamamaktan korkuyorum. Benim hiç ailem olmadi..
Sadece annem ve ben ...
Bebeğimde babasiz kalir diye korkuyorum sanırım.
Anne olmayı kim istemez ki ? Biliyorum hepiniz yaşamadan bilemezsin diye klâsik bi cvp verceksiniz yada sen öyle yaşadın diye bebeğinde bunlari yasamaz canım korkma diyeceksiniz evet bunlari bende cok düşündüm bin kere bende kendime söyledim ama insan bi anda korkularından vazgeçemiyor.. iğneden korkan birisi ne kadar korkmuyorum desede o sandalyeye oturana kadardır sonra korku sarıyor. Ayni o hesap ..
Ben sadece içimdekileri paylaşmak istedim.