38 yaşındayım 17, 13 kızlarım var ve 11 aylık bebeğim var aynı zamanda 3 aylık hamileyim. Annem yatalak ona bakıyorum ( ablamla sırayla bakıyoruz) . Ben daha önce bebeğim yokken kim hasta kim doğum yapmış kimin neye ihtiyacı var yada şu insan için ne yapsam nasıl faydalı olabilirim diye ince düşünür, koşardım mutlaka hal hatır sorardım. Geçen senede hamileydim doğum yaptım sonra annem yatıyor derken genelde hep evdeyim ve bazen çalacak bir kapı arıyorum. Bazen iki çift sohbet etmek , havadan sudan konuşacak bir insan arıyorum ama malesef yok. Kime gelmek istiyorum desem ya işi var ya iş yapıyor yada ikram hazırlama peşinde . Artık şöyle canım sıkıldığında gidip gelebileceğim dostluklar arkadaşlıklar olsa insan bu kadarda bunalmaz . Zaten akrabalar desen onlarda kopuk yani ben ararsam sorarsam herkes var ama ben aramassam kimsenin zerre umrunda değilim. Benim gibi hisseden , birilerinden sadece ufak destek arayanlarınız varmı aranızda ne yapıyonuz nasıl başa cıkıyorsunuz bu duygularla.