merhaba anneler 25 yaşındayım ayın 19'unda kızım 1 yaşına giriyor ailemden fazla uzak yaşamıyorum başta doğum yapmadan önce hafife aldım ben bakarım ne var gibisinden vs. simdi bu düşünceme hayret ediyorum nasil hafife almisim bebek bakma isini. insan işte yaşayamadan konusuyoruz bilemiyiruz ki bizde ne kadar zor oldugunu. kaynanamgille alt üst oturuyoruz ama kapım ayrı alt dublex kapalı. Allah razi olsun ilk 3 aydan sonra geceleri gelmeye baslamisti cagirmistik eşimle.ama artık alışmam lazim dedim kendi kendime her zaman başımda kaynanam olmayacak bikac aya da taşıncaz zaten. şimdi tek bakıyorum 1 aydır stres sinir uykusuzluk çöktü ben dinlenemedikçe bebegime daha iyi bakamiyorum odaklanamiyorum Gel gelelim bebegime tek basima bakmak beni cok yalniz hissettiriyo yakın zamanda oda yapacagimiz icin tasıncaz eşim calisiyo zaten bazen diyorum ki keşke erkek olsaydim ne bebek bakma derdi var dışarıyo cikiyolar stres atiyolar biz annelerin böyle bi imkani olmuyor 7/24 bebegimizle ilgileniyoruz ama alıstim herşeye uykusuzluk vs ama süreklide uyumayinca olmuyor bazen keşke ben doğmasaydim diyorum bebek bakmak bana göre degilmis diyorum 3 4 tane cocugu olanlari dusünmek bile istemiyorum ben ilk cocugumu zor bakiyorum rabbim nasip ederse kardeşi olursa olduktan sonra başka cocuk kesinlikle dusünmüyorum çok zor gercekten cok zor kusura bakmayin biraz karısık yazdim içimi dökmek istedim
biraz ic dokmek biraz da benzer tecrubeleri yasayanlar varsa dinlemek isterim
İlk çocukta böyleysen 2 . Düşünme
2 çocuklu anne olarak diyorum
Benim ailemle aramda 1000 km var 14 saat 10 aylık olunca ayrılacam annemin yanından bende de bir alışkanlık oldu korku başlamadı değil ben tek çcocuktan yanayım eşim çok yardım eder sağolsun hep yanımdaydı başındam beri ama benim bidaha bebek bakacak psikolojık olarak durumum yokmuş bunu anladım kel kütük elimden gelen en iyisiyle bakmaya calısıcam evladıma elimizden başka ne gelir
410,874 soru
12,364,350 cevap
41,832 kullanıcı