Arkadaşlar, lütfen beni kınamayın, kötü sözler demeyin. Çünkü ben zaten böyle düşündüğüm için vicdan azabı duyuyorum. Fakat elimde değil, birazdan yazacağım şey neredeyse her çocuğuma baktığımda aklıma geliyor ve üzülüyorum. Bu sıkıntımı ilk kez sizlere yazmış olacağım. Aileme, arkadaşlarıma, kimseye söyleyemiyorum. Lütfen halimi anlamaya çalışın ve durumu yorumlayın. Bana nankör demeyin, kötü sözler etmeyin.
Ben aslen İtalyan kökenli bir kadınım. Kumralım ve daima beğenilmişimdir. Eşim Türk, o da kumral ve eli yüzü düzgün bir adam. Bizim 1,5 yaşında bir çocuğumu var ve çocuğum çilli ve kızıl. Ama böyle çok cart bir kızıl. Eşime de bana da benzemiyor pek. İkimizin de ailesinde kızıl kimse yok, kime çekmiş olduğunu bilmiyoruz. İnsanlardan çocuğumla ilgili hiç iltifat almıyorum, hep neden kızıl oldu bu ya deyip duruyorlar. Ve bu beni çok üzüyor. Büyüdüğünde de tipiyle dalga geçecekler, onu üzeceklermiş gibi hissediyorum.
Sevenlerimden bile çocuğumun tipini, kızıllığını sorgulayan "annesi babası güzel de bu çocuk niye böyle oldu" diyen var, sevmeyenlerimi varın siz düşünün.
Çocuğumu seviyorum ve iyi bakıyorum, bu konuda şüpheniz olmasın. Ama 1,5 yıldır neredeyse her gün bu konuda bazen düşünüp huzursuzluk hissediyorum.