Önce deprem şimdi savaş..
Yaşamak bana bazen çok ağır geliyor her gece savaşta ölen çocukları görünce ağlıyorum. Sanki yasıyorum ama hani hiç bir özeni yok yasama sevincim kalmadı.. bu savaş bu katliam bu çocuklar, bebekler aklımı başımdan alacak diye çok korkuyorum. Üzülüyorum ama elimden başka hiçbirşey gelmiyor. Annesi babası ölen çocukları bebekleri düşünüyorm Allahım kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Nasıl başa çıkacağımi hiç bilmiyorum