İşe başladım ve eşimle dönüşümlü bakıyoruz. Kızım 1 yaşında. Ben sabah 8 akşam 7 çalışıyorum haftada 2 gün boş oluyorum ve hafta içi veya sonu karışık. Bazen haftada rast gele 2 gün oluyor bazen hafta sonu ful boşum. Eşimde akşam 8 den sabah 8e kadar çalışıyor. Şöyle diyelim sabah ben işe gidiyorum eğer eşim o gün nöbete gidecekse zaten sabah ben çıkıyorum onlar uyuyor oluyor. Sonra akşam 7de çıkıp eve gelip, eşim nöbete gidiyor. Ertesi günde işe gideceksem sabah arabayla eşimin iş yerine gidiyoruz 7bucukta eşime teslim edip işe gidiyorum. O akşam ikimizde evde oluyoruz. Bazen ertesi sabah da evde oluyoruz. Mesela bugünde ful ikimiz evdeydik. Neyse arkadaşlarım kim duysa moralimi bozuyor. Birisi aa eşinle nasıl görüşeceksin nasıl evlilik öyle diyor. Ya denk geliyoruz ki evde de gayet görüşücez. Birisi yazık çocuğu kışın soğukta dışarıya cikaricaksin hasta olur hep diyor. Haftada sadece iki gün falan öyle denk geliyor. Onda da arabamiza biniyoruz kapı önünden öyle götürüyorum. Diğeri aa beslenemez aç kalır diyor. Eşim ben evdeyken de kahvaltı hazırlar kızımıza yedirirdi zaten işte görmüyorum hep sen yediriyorsun derdi. Öğlen içinde ben zaten akşamdan yapıyorum. Yapamazsam kendisi çorba yapar, makarna yapar. Mesela dün öğlen tarhana yapmış. Yoğurt makarna yedirmiş. Allah aşkına kendi kızını aç mı birakicak. Salonda zaten kamera var izlerim oynarlarken bazen sabah yatak odasına takıyorum kızıma doğru uyanirda eşim duymaz ararım görüp diye. Neyseki hiç aramama gerek kalmaz. Beni hep görüntülü arar, video fotoğraf atar. Bakabileceğini düşünmesem, guvenmesem bırakmam zaten veya baktım olmuyor tabikide işi bırakırım. Sanki benim aklıma gelmiyor bunlar benim kızımı kendim düşünmüyorum sanki. Şimdi de kuzenim duymuş aradı dalga geçer gibi bakalım ne kadar dayanacaksın görücez diyor. Dayanamasam bıraksam sevinirler eminim. Bir iki sene idare edicez mecbur. Eşim zaten bir nöbete giderse iki gün boş oluyor memur az nöbetleri. Bende isterdim kızım kreşe gidene kadar bakayım ama hayat şartları malum. Her ay zar zor geçiniyoruz, ev ve araba kredisi ödüyoruz. Şimdi bırakırsam da bir daha mesleğimle ilgili iş bulamam olduğum yerde. Sadece annemle babam sevindi, hayırlı olsun dedi çünkü nasıl zor üniversite okuduğumu biliyorlar zorluklarla. Kendi ayaklarının üzerinde dur boşuna okumadın diyorlar. Geriye kalan bir arkadaşım hariç herkes anca moral bozuyor. Bir hayırlı olsun, yaparsınız zaman zaten geçiyor büyür demek çok mu zor. Bir arkadaşım dese böyle böyle işe başladım tebrik ederim bunlar tebrigi bırak bir de uzuyorlar