Şeyh Ebu Rebi anlatıyor;
Bir sofrada yemek yiyecektik. Benim de okunmuş yetmiş bin Tevhid’im vardı. Hiçbir yere de bağışlamamıştım. Bizim soframızda genç, Salih bir delikanlı da vardı. Keşfi açıktı. Elini yemeğe sürdü ve ağlamaya başladı._
_Ne oldu dediler?_
*_-“İşte Cehennem, anamı da Cehennemde görüyorum.”_* _dedi._ _Yemedi ve mütemadiyen ağlıyordu._
_-Şeyh Ebu Rebi;_
_İçinden şöyle niyaz etti._
- _“Allâh’ım, biliyorsun ki benim okunmuş yetmiş bin tevhidim var. Bunu bu çocuğun annesinin cehennemden kurtarılması için ruhuna bağışladım.”_
_Bunları hep gizli ve kalbiyle söyledi. Çocuk birden ağlamayı bıraktı ve gülerek;_
- *_“Elhamdülillah anamı Cehennemden çıkardılar”_* _dedi ve bizimle yemek yemeye başladı._
_Şeyh Ebu Rebi; -“Bu olay iki şeyi bildiriyor;_
_Tevhide dair rivayet edilen Hadis-i Şerifin sahih olduğunu,_
_O gencin de keşfinin sahih olduğunu.”_