Öncelikle uzun olabilir kızlar. Anlatacak kimsem yok sizden fikir almaya geldim. Eşimle uzun zamandır aramız soğuk. Aslında sürekli bir soğukluk yok ama beni sevmiyor biliyorum. Zaten hissediyordum bir kere o işteyken mesajlasirken sordum neden bana doğum günümde bir sürpriz yapmadın diye. İçimden gelmiyor dedi. Neden diye ısrar ettim. Eskisi kadar sevmiyorum dedi. Bu cümle asla aklımdan çıkmıyor. O da haklı. Ben olsam bende beni sevmezdim. 1.5 sene önce doğum yaptım. İlk dört ay sürekli ağlayan birisiydim. Neye ağladığımı bilmeden hep ağlıyordum. Eskisi kadar sık olmasa da hala devam ediyor. Bir ara hep psikolaga veya doktora gitmek istiyorum dedim. Bir aksam oturdum iyi değilim diye hıçkırarak ağladım. Randevu bulabilirsen git dedi geçti. Psikologlar zaten çok pahalı, psikiyatriye de ben cesaret edemedim, ne anlatacağını bilemedim gitmedim. Çoğu zaman hayat amacım yok gibi geliyor. Hamileyken işi bırakmak zorunda kaldım. ikimizin da aileleri çok uzakta. Bundan sonra tek yapacağım şey çocuk bakmak, ev işi diye düşünüyorum. Sürekli sinirli birisine dönmüştüm. Bebeğime kizamadigim için eşimden çıkardım sinirimi. Annemin bütün kızdığım huylarını şuan kendim yapıyorum resmen. Anneme bu kadar söyleneceksen bırak yemek de temizlikte yapma derdim hep. Şuan aynı oyleyim. Sürekli mutsuz, söylenen birisine döndüm. Eşim evdeyken çok yardım eder. Benden çok kızımıza o bakar. Geçen bir kere gülerek evdeyken neden hep ben bakıyorum sen neden hiç ilgilenmiyorsun dedi. Bende ben boş mu duruyorum yemek temizlik kendiliğinden mı oluyor dedim. Ama o evdeyken hiç bakmak gelmiyor içimden üzgünüm ama bu boyle. Yemek, temizlik bahanesiyle kaçıyorum resmen. Tek başıma yemek yemek istiyorum bazen, bekarken hep tek takılmayı severdim, ev arkadaşım işteyken falan ev bana kalırdı o günleri ozluyorum. Kulaklık takip şarkı dinler dans ederdim arkadaşım yokken. Şuan kulaklık bile takamiyorum. Ona bile oturup ağlıyorum. Bazen ben yemeğimi erken bitirip salona geçiyorum. Eşimde bir kere neden bizimle oturmuyorsun yemeğini hemen bitiriyorsun dedi. Tek başıma oturmak istiyorum dedim. Neden diyip durdu ama bir nedeni yok gerçekten belki sadece kafa dinlemek içindir bilmiyorum. Doğumdan sonra kilo veremedim, üzerine de aldım. Belki o yüzden de soğumuştur. Bazen çok iyiyiz, güler eğleniriz, dizi film izleriz, gezeriz. Ama bazende çok kötüyüz. Bu arada bir süredir hep eşimin yanina benim gittigimi fark ettim hiç kendisi yanaşmadi. Ben gidince sorun yok ama neden kendisi de gelmiyor diye düşünmeye başladım. Son iki haftadır da hep bir bahanesi var. Yok gece duş alamam yok yorgunum uyuycam. Bende futbol olsa uyumuyorsun bahane sayıp durma dedim. Bundan sonra da asla yanına gitmemeye karar verdim. Aklıma geldikçe çok üzülüyorum resmen kendimi rezil etmişim gibi hissediyorum :( Nasıl düzeltiriz bilmiyorum o kadar çok boşluk var ki aramızda. Bu arada ben eskisi kadar seviyor muyum bende bilmiyorum. Kocaman bir boşlukta hissediyorum artık. Öyle işte :(