Babam öleli bu bayramın ilk günü 2 sene olacak. O günler eve taziye için gelenlerden nefret ederdim. Bir ton şey söylüyorlardı, anlayışlı olmamı beklemiyorum. Onlar da beklemedi tabi sağolsunlar. Sırf kimseyle konuşmamak için başından sonuna kadar babamın kuranını ben okudum. Haftalarca boğazımda düğüm, burnumda sızı, gözlerimde buğu şeklinde sesimi assssla titretmeden okudum. Titretirsem koyvericem çünkü. Tek bir şeyi çok sıcak ve net hatırlıyorum..
Eşimin kuzeni, eşimle evlenmeme sebep olan kişi, kendisi ablamın arkadaşı diye gelmişti. Bana bir sarıldı, bir sarıldı ama hayatımda hiç benim de babam öldü diye bağıran bir sarılış almamıştım. Onun da babası ölmüştü küçükken, beni en iyi onun teselli ettiğini hatırlıyorum. Fuzuli kem kümlerden uzak, tamamen sıcak bir teselli. Yağmurlu günde sıcak battaniye gibi. Üşüyormuşum meğer, o sarılana kadar anlamamıştım.
Elhamdülillah şimdi ne zaman babama hüzünlensem eşim bu meseleyi bilmeden gelir sarılır. O ablanın bıraktığı yerden ısıtır beni.
O yüzden bence kandan gelen bir yetenek, teselli etmek. Ben edemem.