Gecen sene bu zamanlar evliligimi bitirme noktasina gelmisdim. Esım ihanetine çoçuğumuz olmuyor diye kılıf gıydırmişti. Esim ayrılmağı once istemese de sonra (son bahara dogru) razi oldu bosanmaya. Çünki artık rast gele ılışkı değl de, aşk bulmuştu. Ama esimin amcasi ölüm ayağında olduğu için o dönem bırakalım herkes acısını yasasın. Musaıt bır zamanda açıklarız kararımızı dedik. Meseni insanlar gibi ayrılalım istedik. Ben annemlere gittim. 7saatlik bibotobus yolculuğuyla ayrıldık. Herkese annemin tedavi surecınde ev işlerine yardım etmek için gidiyorum dedım. O ay hamıle oldugumu öğrendim. 3senelik evlılığımde bir sürü frklı tedavi yöntemleri, tutmatan aşılama,tüp bebek denemelerınden sonra kendiliğinden, hiç beklemediğim zamanda geldi bu bebek. Eşime söyleyince ertesi gün eşim toparlanıb gelmişti. Evliliğimiz sorgusuz sualsız devam etdı. Ama karı koca ilişkisi yok. Eşim çok kıbar bana karşı. Bi söylediğimi ikiletmez. Hıç bı masraftan kaçınmaz. bebek için dünyaları aldık. O da özelde doğurmamı istiyor. Ayakkabılarımı bıle gıyınıb soyunmaya yardım edıyor. Çok şefkatlı sevgı dolu. Hakkına gıremem. Ama sorsan Zeynep aff etdınmı dıye edemedim . Ama aynı zamanda iyiki ayrılmadımda dıyorum. Çok düşkünüm ona. Güvenmiyorumda. Telefon şıfresı bende .telefonu ben tarafsa bırakıb uyuyor. Hep kontrol esıyorum. Ama güvenmıyorummmm. Unutamıyorumda. Tek bır gün o ihaneti , o aşk mesajlarını düşünmediğim olmuyor