Evliliğimin ilk 1 yılında kayınvalidem, kayınbabam ve kaynımla birlikte aynı evde oturuyorduk. 1 yıl boyunca defalarca yatak odası takımı alıcaz deseler de almadılar. 1 yıl bebek gardolabına eşyalarımızı sığdırmaya çalıştım. Bir tek baza vardı. O da kaynımınmış eskiden. Gerdek gecemizin ertesi günü sabahtan geldiler eve kahvaltıya. Bi daha da gitmediler. Eşimle geçirdiğimiz zamandan hiçbir şey anlamamıştık. Neyse. Geçmiş geçmişte kaldı diyorum ama kaynım evlenecek yakın zamanda. Eltimi seviyorum. Onunla ilgili hiç bi sıkıntım yok. O da ilk zamanlar kaynana ve kayınbabayla oturacak. Haksızlık olan kısım şuradan başlıyor. Gelin gelmeden yatak odası takımı alındı. Ve bugün kaynanamlar eşimi aramış. Abin evleneceği zaman 2 gün 2 gece size gelip kalıcaz demişler. Sinirim alt üst oldu çünkü haksızlık bir yana, bir de evim aşırı küçük. 1+1 evim ve yatıya misafir alacak kadar geniş değil. En fazla 1 kişi misafir alabilir. Oturma odamız bebek odası kadar. Bir koltuk var, o kadar. Bunu biliyorlar da. Ayrıca 2 yaşında çok hareketli, yaramaz bi çocuğum var. Benden hizmet de beklerler. Hangi biriyle ilgilenicem. Zaten çok önceden kaynanam, benim hakkımda eşime "Misafir ağırlamayı bilmiyor" demiş. O zaman neden emrivaki yapıp gelmek istiyorlar anlamış değilim. Bir görümcem var. Evi baya geniş. Orada rahatlıkla kalabilirler. Küçük çocuğu da yok. Ama oraya gitmiyorlar. Zaten son zamanlarda psikolojik olarak iyi değilim. Çok sinirlendim ben de. Eşime gelmelerini istemediğimi söyledim. Ama bu isteğimi ailesine söyleyebileceğinden emin değilim. Ben uygun dille anlatsam kötü olan yine ben olucam. İçimi dökmek istedim.