Bir zaman sinnen, cismen, rütbeten büyük bir adam bana dedi: "Namaz iyidir.
Fakat her gün her gün beşer defa kılmak çoktur.
Bitmediğinden usanç veriyor."
O zâtın o sözünden hayli zaman geçtikten sonra, nefsimi dinledim.
İşittim ki, aynı sözleri söylüyor ve ona baktım gördüm ki; tenbellik kulağıyla şeytandan aynı dersi alıyor.
O vakit anladım: O zât o sözü, bütün nüfus-u emmarenin namına söylemiş gibidir veya söylettirilmiştir.
O zaman ben dahi dedim: "Madem nefsim emmaredir.
Nefsini ıslah etmeyen, başkasını ıslah edemez.
Öyle ise, nefsimden başlarım."
Dedim: Ey nefis!
Cehl-i mürekkeb içinde, tenbellik döşeğinde, gaflet uykusunda söylediğin şu söze mukabil "BEŞ İKAZ"ı benden işit.
BİRİNCİ İKAZ:
Ey bedbaht nefsim!
Acaba ömrün ebedî midir!
Hiç kat'î senedin var mı ki, gelecek seneye belki yarına kadar kalacaksın?
Sana usanç veren, tevehhüm-ü ebediyettir.
Keyf için, ebedî dünyada kalacak gibi nazlanıyorsun.
Eğer anlasa idin ki, ömrün azdır hem faidesiz gidiyor.
Elbette onun yirmidörtten birisini, hakikî bir hayat-ı ebediyenin saadetine medar olacak bir güzel ve hoş ve rahat ve rahmet bir hizmete sarfetmek; usanmak şöyle dursun, belki ciddî bir iştiyak ve hoş bir zevki tahrike sebeb olur.
Sözler - 269