Oğlum 9 aylık oldu. Son bir haftadır gündemimiz zaman zaman ateş ve geceli gündüzlü uyku sıkıntıları. Kucağımdan inmek hiç istemiyor. Beşiğine yatınca çıldırıyor. Kendi yatağımda yatırıyım dedim iki kere aşağı düştü. Çok şükür büyük çaplı kazalar değildi ama onun o ağlamasını duymak bile ömrümden ömür götürdü sanki. Anneliği fazla hafife almışım ne zor şeymiş…
Evde sıkılıyor durmak istemiyor diye her gün akşam birine götürdüm. Aklım onda olunca ne ben dinlenebildim ne de ağrısından o eğlenebildi. Koca bir haftayı ultra yorgunlukla atlatıp sabaha da morarmış bir alın ve çığlık çığlığa bir ağlamayla başlayınca kalbimin çarpıntısını durduramadım. Sanırım benden olmadı dostlarım… Normalde hiç yapmam ama artık dinlenemediğim için küçücük çocuğa sesimi yükseltir oldum. Vicdan azabımı sadece anneler anlayabilir…
Bu zamanlar geçecek mi sahiden?
Benim annem bana göre dünyanın en güzel annesi. O da beni büyütürken bu kadar zorlanmış mıdır acaba? Yer yer sesini yükseltip yer yer üzüntüden o da benimle ağlamış mıdır?
İyi gidiyorsun denmesine ihtiyacım var dostlarım çok yoruldum…
Birazdan yeniden gözyaşlarımı silip gülümseyerek oyun oynayacağım. Hiçbir şey olmamışçasına şarkılar söyleyip masallar uyduracağım. Biri paçamdan çekiştirirken çamaşır katlayacak, kucağıma aldığımda ocağa yemeğimi koymaya çalışacağım.
Şimdi biraz dinlenmem gerek…