Ben de ailemden 1400 km uzakta yaşıyorum. Hamileliğim sık sık kanamalarla, yatmakla, etken doğum riskiyle geçti. Bebek doğdu önce kolik sonra alerjik. Aylarca bir çay kaşığı kadar bile süt ürünü ve yumurta yiyemedim, diyet yapmam gerekti alerjisi yüzünden. Şimdi 15 aylık. Çok şükür alerjisi geçti. Hâlâ uyku problemi var ama iletişim kurabilmeye başladı artık. Eskiye göre daha kolay. Sizin durumunuza karşılaştıramam tabii ama küçük olan doğduğunda zaten sizden tek beklentisi emzirme ve temizlik olacak. Yenidoğan uykusu daha kolaydır. İlkinden ders alıp beşiğinde uyutmaya da alıştırırsınız. O toparlanmaya başlarken büyük olan da büyüyecek bir yandan. Dışarı çıkmak isterse de çıkarsınız hem ne olacak, daha iyi. Küçük olan pusetinde her türlü uyuyacak zaten içerde veya dışarda. Büyük oynarken küçük uyur hava alarak. İş başa düştüğünde her şey halloluyor aslında.
Ben oğlum yeni doğduğunda kendimi o kadar yetersiz o kadar eksik hissettim ki annem yanımdan gitsin istemedim hiç. Bakmayacakmışım, ziyan edecekmişim gibi geldi hep ama işte ben de doğru düşünemiyordum. Annem oğlumun kırkı çıkınca evine döndü. Ben bebekle yalnız kalınca bir de baktim ki aslında bakabiliyorum bebeğime. Sadece ya şöyle olur da şunu yapamazdam falan diye kendi kendimi korkutmuşum sizin gibi. Zor olmadı mı, oldu. Maddi manevi zorlanmadık mı, çok. Ama hepsi geçiyor. Son bir öneri, gerektiğinde psikolojik yardım almaktan da çekinmeyin.
İnşallah herkes için en iyisi olur hakkınızda.