Buradan biriyim fakat kimliğimi açık etmek istemiyorum. 14 aylık kızım var iyice bunaldım. Yürümüyor kendi başına, yemek yemiyor. Zaten besin alerjisi olan bir bebek iyice yıprandım. Onu yürütmeye uğraşıyorum çok korkuyor. Öfkeleniyorum haliyle. Çünkü çevremde bulunan 40+ yaş üstü çocuğa bakamadığımı, aç bıraktığımı ( zayıf bir bebek 9.500 kilo 76 cm) vs. söylüyor. Eşim çocuğu benim hasta ettiğimi, kadın olmadığımı( anne, eş vs.) iyice yıprandım. Kızım bana düşkün, elimden gelenin fazlasını yapıyorum. Bir uyurken oturuyorum onun dışında elinden tutup gezdiriyorum evde parkta. Ama sinirlerim iyice yıprandı. Gerçekten anne değil miyim? Bebeğim ağlak ve nazlı bir bebek. O ağladıkça sanıyorum ki elimden alacaklar. Hamileliğimin en başından lohusalığıma kadar eşimin ailesi sözüm ona şakayla karışık kızımızı alacağız vs dedi. Uyardım, tartıştım ama aynı. Korkuyorum eşim ailesine bağlı biri ağlarsa alırlar kızımı diye. Bu durum beni iyice öfkeli birine dönüştürdü. Allah rızası için bana bir çare söyleyin. Dualarınıza beni katın. Kafayı yemek üzereyim. Gerçekten anneliği haketmiyor muyum?