Ah benim güzel meleğim,yavrucum😔.
- Kime bu öfken? Cevabın kendimde olduğunu bildiğim soruları yine kendime sormaya başladığım günden beridir fütursuzca büyüyorum, çocuk yanım... Haykırarak sorduğum soruya usulca cevap veriyorum; Kendime bu öfkem. Tercihlerime, duruşuma , karakterime, bazen varlığıma... Sonra belli başlı suçlamalar ve vicdan rahatlatmaları ile devam eden bir sohbet; kendimden kendime... Bu öfkem çocukluğumda olduğum yer ile şimdi olduğum yer arasındaki uçuruma. Kaybettiğim tüm güzel değerlere. Tüm bu sorgulamaların ardından içimde kırıntıları kalan o çocuk yanıma sıkıca sarılıyorum. Ben sarıldıkça kemiklerimin arasından öfkelerim kayıp gidiveriyor. Seni yaşatacağım çocuk yanım, ve her insan olamayışımda sana sarılacağım. Lütfen benimle kal. Zira sen benden gidersen, benden geriye hiçbir şey kalmaz😓
keşke gerçekten küçüklüğümüzle konuşabilseydik ona sımsıkı sarilirdim,postun beni çok duygulandırdı,bu güzel his için teşekkür ederim sana resalist hanım❤️