Annem babam görücü usulü ama severek evlenmisler. Birbirlerine mektuplar yazmışlar. Eski fotoğraflara bakiyorum gayet de mutlular. Annem babannemden çok cekti uzun yıllar altlı üstlü oturduk ama taşındık şükür. Babam da yaklaşık yedi yıldır haftanın birkaç günü babanneme bakmayanm gidiyor. Diğer kardeşleri ile dönüşümlü (babannem hasta)
Gel gör ki yılların onları yıpratmasi mi diyeyim ne diyeyim bilmiyorum asla anlaşamıyorlar. Babam annemi görmek dahi istemiyor. Hiç sevgi saygı belirtisi yok. Nefret ediyor gibi hatta. Annem yokken sürekli bana annenle asla anlaşamıyoruz yıldızlarımz hiç uyuşmuyor diyor. Annem ise baban benimle hiç konuşmuyor aynı evde yabancı gibiyiz taş olsa catlar diyor. Yani şuan aynı evde iki yabancı gibiler. Çok üzülüyorum bu duruma. Babam normalde muhabbet etmeyi çok sever başkası olsa saatlerce muhabbet eder ama annemden bıkmış mi ne olmuş istemiyor onunla aynı yerde bulunmayi muhabbeti... Annem de insanın kafasını utuleyen biri orası ayrı. Ne olacak bu şekilde bilmiyorum.
Sizin anne babanızin muhabbeti nasıl.
Yaşı ne kadar ilerlemiş olsa da birbirine sevgi saygı besleyen insanlara hayranım ya keşke öyle olsalardı