Nerde durdugumuzu nerde ilerlediğimizi bilmeden yaşarız bazen. Bazen yaşarken ölürsek hemen başkalarını bahane gösteririz oysa insana kendinden daha fazla kötülük eden kimse olmaz bunu kavrayamayız.
Hadlerini aşanlara , pusuda bekleyip pençesini açıp saldıranlara bizleri üzdükleri halde Bi daha Bi daha şans verdiklerimizle yoruluruz ama tükenmeyiz.
Zamanla onlarda ögrenir nerde duracaklarını yaşamlarında denk geldikleri herşey aynadır aslında. Sonra niyetlerini kontrol ederler ve birkaç kötülük bulurlar kendilerinde.
Ama bulunan olgular onların eksik ve mütemadiyen gizledikleri zaaflarıdır
Oysa ne kadar da magrur dururlar dağlar öyle değil mi. O dağların etekleri hep yanar alev alev..