Selam herkese,
Canımı sıkan bir durumdan bahsetmek istedim size arkadaşlar. Eşimin ailesi izmirde oturuyor, biz manisadayız. Arabamız yok. Manisa İzmir arası yarım saat, o sorun değil ama indikten sonra onların evin-e ulaşmak 1,5 saat sürüyor. Aktarmayla ve 15-20 dk da yürümek gerekiyor. Sık sık gelin diyorlar ama ne mümkün... Biri 9 aylık biri 6 yaşında 2 çocuğum var. Küçük ağlayınca büyük de ağlıyor, öyle hassas bir çocuk. Haftasonu ısrarlara dayanamayarak gidelim dedik. Önceki sefer kanguru giyerek gitmiştik. İzbanda tost olmak üzereydik. Kendimi geçtim çocuklarımı düşünüyorum. Neyse bu sefer bebek arabası deneyeyim dedim. En azından bebeğim ezilmez diye düşündüm. Çünkü araç doluysa ve bebeğin ağlasa bile kimse sana kolay kolay yer vermiyor. (insanlık adına utandığım an). Gidişte yol uzun olduğu için mızmızlandı biraz idare ettik, araçlar da boştu. Ancak dönüşte izbana bi bindik, Allah'ım o ne! Resmen herkes birbirine yapıştırılmış gibi. Kızım da onca insana alışık değil. Bi huzursuz oldu, bi ağladı. Arabadan çıkar kucağımda tutacağım dedi eşim. Olmaz ya düşerseniz dedim. Mecburuz kız durmuyor dedi. Kucağına aldı düşünün içerisi tıklım tıklım ve ayaktayız. Kız daha çok ağladı ama kimse demiyor gelin oturun yazık bebek helak oldu. En son eşim rica etti birinden yer ver diye. O şekilde kalktı ben oturdum kızımı kucağıma aldım. Biraz sakinleşti. Resmen eziyetti. İzmire bi daha gider miyim bilmiyorum ama çocukluya araba şart bu devirde. Şu an maddi sebeplerden alamıyoruz.