Arkadaslar dogum vakti yaklastikca baska dusunceler sariyor arada.Ben calisiyorum ilk cocuguma annem bakti hemen hemen 3.5 yasina kadar guzel de bakti.Ama sorun su ki cok fazla evhamli ve mudahaleciler.dur,yapma,kosma,otur,yoksa dusersin vs..cocuk simdi krese gidiyor zaten kendi huyu suyunda da var.kreste hep kenarda kosede cok hareketli degil.cekingen duruyor.okula da alisamadi.aksam evde söyluyor anne su arkadasim yaramazlik yapti falan..uslu olmasi gerektigini dusunuyor..
Burda sorun nerde derseniz babamin cocuklara yaklasimlari beni urkutuyor.bazen abartiyor.her hareketine neden oyle yaptin diyor guya iletisim kurmaya calisiyor ama sevkini ve ozguvenini kiriyor.soyle yap boyle ye oraya gitmesene kotu niyetten degil tabiki ama artik ben rahatsiz olmaya basladim cunku birtek yakinim ailem yanimda cocugum onlarla buyudugu icin cok seviyor ama bu ara farkediyorum isine oyununa karismasi hosuna gitmiyor artik cunku buyudu nerdeyse 5 yasina geldi.aksam yine oraya basma corapsiz ayagi.niye oraya basiyosun diyince cocuk da nereye istersem oraya basarim dedi.
Simdi esas sorun 2.bebek dogacak yine annem baksin istiyorum tabiki ama bir taraftan ozellikle babamin cocugun herseyine mudahale etmesi kendini kotu hissrttirmesi yuzunden biraz korkuyorum.cunku biz esimle bu konuda baya mucadele veriyoruz suan.destek oluyoruz cocuga rahat davranmasini sagliyoruz hem uzuluyoruz da..simdi ben 2. cocugumu bu durumda yine anneme mi birakmaliyim ucretsiz izin hakkimi mi kullanmaliyim bir sure?borcumuz var calismam gerek ama cocugum icin katlanirim diyorum en azindan 1 yasina gelene kadar.cok kararsizim.siz olsaniz ne yaparsiniz