Bende hemşireyim. İlk evlendiğim sıralar özelde çalışıyodum ve kocamın yüzünü görmüyodum nerdeyse. Ben eve dönerken otobüsle iş yerinin önünden geçerken yol kenarına çıkar el sallardı bana düşünün yani. Ayda 260 saat çalıştığımı biliyorum. Çok şükür oğluma 19 haftalık hamileyken devlete atandım bi düzene girdi hayatım. Yani ben yıllarca emek verip okudum ve kimseye muhtaç değilim çok şükür. Eşim şiddet gösterse asla göz yummam. Ailem destek olmasa bile yinede alır başımı giderim çünkü kendi mesleğim var paramı kazanıyorum.
Bende ücretsiz izindeyim şuan ve almıyorum bu yardımı ama çalışan kadın sonuna kadar hakediyo verilen paraları.
Yeri geliyo kaynanaya yada annesine emanet edip dışarı çıkmaktan korkuyolar. Çalışan kadın hiç tanımadığı bi bakıcıya çocuğunu emanet etmek zorunda kalıyo.
Paşalarım ihtiyacı olan çok insan var evet ama birazda kendileri düşünmeli. Ben yemeye ekmek bulamıyorum deyip 3 4 çocuk doğuran insana hiç acımıyorum kimse kusura bakmasın. Maddi imkanın yoksa hiç çocuk yapmamalısın. Ben ve eşim özelde çalışıyoduk ve cesaret edip çocuk düşünemedik. Eşim atandı o zaman hamile kaldım. Hamileyken rabbim nasip etti bende atandım çok şükür. İnsanlar sonlarını düşünmeden hareket ediyolar sonra yok para yok, yok çocuğuma kıyafet alamıyorum diyolar.
Ben yoğun bakımda karnım burnumda hastaların altlarını temizledim ve emeğimin karşılığını alıyorum. Her şekilde herşeyi de hakediyorum bence