Günaydın kızlar...
Sıkıntılarım malum en son boşanma kararı almıştık. Evde iki yabancı gibi yaşamaya başladık. Sadece çocuk için gerekli oldukça konuşuyoruz. Ailelere söylememiştik kavga gürültü çıksın istemedim. Ama kaynanam o gün geldi ve suratımdan herşey ortadaydı zaten anladı. Ben de söyledim boşanma dilekçesini yazdım diye. Tabiki konunun detaylarını veremedim önce utandım. Benim pişkin hrmen başladı ama sevmiyorum dokunmakta istemiyorum eve gelmek istemiyorum diye bar bar bağırmaya. Yok camı açıyomuş gidip kapatıyomuşum, yok çocuktan vakit bulamadım deyip evi süpürmüyomuşum, yok sabah uyandırıp kahvaltıya ne hazırliyim diye soruyomuşum kendi kafama göre yapmıyomuşum vs. vs. Böyle saçma sapan bahaneler sıralamaya başladı beni iyice çıldırttı. Kaynanam da tamam gel sen bizde yaşa o zaman dedi. Ona da hayır o gitsin babasının evine diyo ama kızı götüremez ben bakarım kızıma dedi. Kaynanam da olmaz öyle şey çocuğun düzeni bozulmaz dedi. Her neyse baya uzun sürdü bu kavga ama bi çözüme kavuşamadık. Neredeyse 1 ay geçti ne o gidiyo ne ben. Benim aileme mutlu numarası yapıyoruz. Onun ailesi durumu biliyo ama kendi oğullarını da biliyo ellerinden bişry gelmiyo. Ben de boşanma fikrine alıştım en azından kaynanam benim yanımda. Ona dedi ki srn elin kızına bu işkenceyi yapıyosun ya biri bigün senin kızına da aynısını yaparsa ne hissedeceksin diye. Sanırım o biraz dokundu ki iyi davranıyor ufak ufak düzeltmeye çalışıyor ama sevmiyorum istemiyorum diye bağırmaları aklımdan çıkmıyo. Bizim için artık çok geç...