Buraya yazmaya yetmeyecek kadar uzun ve siddetli sorunlarimiz, kavgalarimiz oldu eşimle.
3 yildir evliyiz. Her konudan gerek sözlü gerek siddetli saldirdik birbirimize.
Sevgimiz, saygimiz bitti.
Bi ihanet etmedik, onun disinda aileyi yikayacak ne varsa yasandi, yasattik birbirimize.
Bir kizimiz var 6 aylik.
Doğumdan sonra cinsel hayatimiz da ölünce birbirimizden tamamen koptuk. En son 2 bucuk ay önce olmuştu düsünün aynı ev icinde ne o ne de ben arzulamıyoruz birbirimizi. Çünkü sevmiyoruz.
Yine son zamanlarda tartismaya kavga etmeye basladik belki sudan sebepti ama bizde büyüdükce büyüdü.. bana sürekli kadınlığımdan vurdu. Sen kadın değilsin. Sen bi eve sahip çikamadin, yapamadin edemedin. Yaptiklarimi degil yapmadiklarimi görüyor cünkü görüyorum, sevmiyor o da.
Ailemle konuştum. Onlarin yanina gidecegimi söyledim. Ben doğudayım ailem batida 14 15 saat uzaktalar.
Haftasonu gidiyorum. Ve bu ayrilik sanirim sonumuz olacak. Olmuyor, ayni ev icinde olmuyor. Bende istemiyorum ailemin yanina gitmeyi kizimin duzenini bozmayi ama olmuyor. Biz kavga ediyoruz o korkup agliyor napayim caresiz kaldim. Yaptigim hicbirseyden memnun degilmis. Kadin degilim ki yetemiyorum eve. Allah biliyor kizim olmasa bende şuan burada bunu yaziyor dahi olmazdim. Tahammulum kalmadi hic birseye..
Çok uzgunum. Çok caresizim. Kaliyorum olmuyor, gidicem icim acıyo. Anlatamadiklarim var inanin bana, demeyin ki bundan için gidilmez. Gidilir.. ama gönlum razi degil...