18 yaşında evlendim 19yaşında hem ayrıldım hem anne oldum oğlum için çok dayandım 7 ay boyunca ben uzgunken gülmelerine başka kadınlarla fotoğraflarını görmeye herşeye dayandım bugün dayanamadım artık boşver diyip geçemedim kaderım böyleymiş diyip geçemedim kendime engel olamadım oğlumun yanına uzanıp saatlerce sessizce ağladım birgün bende mutlu olabilecek miyim beni uzenlerin üzüldüğünü görebilecek miyim yoksa omur boyu onların mutluluğunu hep uzaktan mi izliyecem diye düşünmeden edemedim artık çok yoruldum düşündükçe daha çok batıyorum ve umudumu kaybediyorum artık