Bi haftadır ailemin evindeyim. Eşim normalde kötu bi insan degıl ama aile olamadı o kavramı bi turlu çözemedi olmadı yani :(Hıperaktıvıte dikkat dagonıklıgı bozuklugu varmış. Yeni yeni ahır psikıyatr ilaçlara baslamıştı. Ama gecen hafta aramızda bı kavga oldu. Ve agzı gevsek olan eşim bana her sinirkendiğinde her kavgada boşol der. Bu son hakkımızdı ve yıne dedi. Tefarruata girmek istemıyorum. Sonuc olarak ailemin evindeyim. Ilk gun dedim ki evet rahatladım kurtuldum. Ama 2.gunden itibaren oyle bı acı saplandı ki içime..
Hep acaba dıyorum.belki ıyı olacaktı belki belki belki. Ama yıne silıp atan o oldu istemeden yaptı bılıyorum psikolojık sorunları var ama...
Of bilmiyorum boguluyorum ne yapcam nasıl kurtulcam bu histen. Yan yanayken belki nefret ettıgımı bile hissediyordum... Ama şuan ömur boyu artık ayrıyız bu beni mahvedıyor. Ben onu bu kadar sevdıgımı gercekten bılmıyordum.. :/
Dun bazı ozel esyalarımı almaya gittim eve. Annesi de geldi cok aglıyormuş. Yuzu gozu hep şişmiş. Benim eşim işkolik bi ınsan zaten aramızda ki huzursuzluğun %90 ı da buyuzden Di... Adam calısmak tan eve gelmeyi bile unutacak hale gelirdi.. 1 haftadır dukkanına bile gitmemiş. Bana 2 ay sabredemedi ben ıyı olacaktım demiş...
Hiç konusmadık da daha ne ben onu aradım ne o beni..
Dava acmayı dusunuyorum ama elim bile gitmiyo oyle kotuyum ki. Ayrılık acısı ölümden zormuş gercekten :/ben bununla nasıl bas ediceö bilmiyprum. Dua istıyorum arkadaşlar :(içimi dokmek istedim o yuzden yazdım :(