Öyle yorgunum ki kızlar öyle şaşkınım mutsuzum artık.Dün akşam sobayı kurarken tv ye dalmış ayakta ben sobayla uğraşıyorum arkada 9 aylık oğlumuz mızmızlanıyor.Kaç defa hadi ama saat geç oluyor dedim kuralım dedim zaten elimi ben koydum işe merdivene çıktı baca girişini temizledim ellerim kapkara.Sesleniyorum umrunda değildi zaten ben yapıyorum ben çıktım dedim ufacık ses tonum yükselse aslında normal ama o zerre tahammül etmiyor çok tahammülsüz.Üstüme geldi kolumu öyle bir sıktı ki...Dokununca hala ağrıyor.Tırnak izi var resmen.Şoktayım.11 yıldır tanışıyoruz 9 yıl sonunda çok severek evlendik.Onun için neler yaşadım ben.Nelerden vazgeçtim.Asla tahammülü kalmamış hep eleştiriyor beni artık tastamam elini kaldırdı ya bana...Yüreğim koptu gitti sanki.O sırada ağladım o da bana bağırıyordu oğlumuza bana baktı ağladı korktu bana gelmek istedi kucağıma.Şoktayım hâlâ.Aynı gece koluma bakmak istedi izin vermedim ağladım ama sor niye yaptım diyordu sakince hala sebep üretiyor.Dün de telafi edeceğim bunu dedi.Bugün 17 yaşlarinda kuzeni var bize geldi gunduz çocugu görmeye hemen çıktı sonra.Aksamda geldi esofmanliydim direkt mutfaga gectim kapiya esim bakti cocuk biraz oturdu oglumuzu sevdi cikti ben oda kapisi aralik kalmis diye diger odaya gecip giyenemedim mutfakta kaldim.Üstüne birde mutfaga gelip insan gelmis iceri gelmiyorsun dedi dengesiz dedi bana.Bana niye öyle diyorsun dedim bir daha böyle yapma diye dedi.Öyle kırıldım ki...Tepki gösterdim oturdum salonda kapı dibinde ağladım içeri geç falan dedi istemedim o geçti uzandı uyudu.Meğer ne kadar basitmiş herşey...Ne yapayım nasıl davranayım bilmiyorum.Ama pişman etmek istiyorum.Bana eskisi gibi saygı duymuyor hemen bağırıyor.Üstüm başımda ne halde kıyafetlerim eskimiş diyede evde ne bulsam giyiyorum beni belki de beğenmiyor artık bilmiyorum.Aslında o kadar iyi biri ama anladım ki öfkeden patlamaya müsait gibi.Kendimi çok ezilmiş hissediyorum