Hiçbir çocuk oturdukları ev yeterince büyük değil, elbisesi yeterince ütülü değil ya da evde yediği yemekler yeterince lezzetli değil diye travma yaşamıyor. Ancak babanın ilgi göstermediği, annenin bağırdığı, öğretmenin vurduğu veya çevresindeki kimsenin duygularını ve düşüncelerini sormadığı çocuklar, hem kendileri mutsuz oluyorlar hem de bulundukları toplumların içinde sorun üretme potansiyeli taşıyorlar. Daha da kötüsü; bu insanlar başlarına ne gelirse gelsin, ne kadar kötü muameleye tabi olurlarsa olsunlar, bunları büyük ölçüde sineye çekiyorlar ve kaderleri olarak yaşamaya devam ediyorlar. Ya da tam tersine, bir şekilde ellerine güç geçince de yılların getirdiği hınç, nefret ve öfke ile güçlerinin yettiği herkese yapabilecekleri her türlü kötülüğü yapıyorlar.
Bir kitaptan alıntıdır. Söyleyeceklerim bu kadar canım ❤️