9 buçuk aylık oğlum ve kötü hatırladığım ilk annelik hikayem

Question

9 buçuk aylık oğlum ve kötü hatırladığım ilk annelik hikayem

13 Aralık 2020 Aile kategorisinde eymenim02 (159 puan) tarafından soruldu
13 Aralık 2020 eymenim02 tarafından düzenlendi

Canım oğlum şuan 9 buçuk aylık.Benim ilk göz ağrım birtanem.Birgün birilerine böyle anlatmak istiyordum.Eşimle severek evlendim çocuk çok istiyordum 2.5 ay sonra hamile kaldım.Gebeligim güzel geçti doğumunda hızlıydı iyi geçti dikişlerim çok zordu ama.Kaynanamlarda oturuyorduk biz.Hic hayal ettiğim gibi olmadı hiçbirşey.Gonlumce bebeğimin alışverişini yapamadım.Istediklerimi alamadım.Gorumcemin ikinci el pusetini kullandım resmen ilk göz ağrım ne gerek var alma dedi kaynanamlar.Kafa yok ben de niye dinliyordum ki.Para da vardı eşim sanki almayacaktı.Dogum yaptım oğlum oksijen alamadı tam,yatışı verildi ben de iki gün sonra taburcu oldum.Hastanedeyken göğsümden ilk sütün çıksın dediler yan yataktaki kadının bebeğini emzirdim inanamıyorum kendime o ilk emzirme duygusunu bebeğimde nasıl yaşamadım çok kızıyorum kendime.Ilk sutumu içmesini çok hayal etmiştim.Lohusaligim pişmanlıklarla dolu.Taburcu oldum hemen oğlumun yattığı hastaneye gittim kuvezdeydi anne otelinde kaldım.Oyle heyecanlıydım ki hastanede anneliğimin ilk günlerini güzel yaşadım 1.5 2 saatte bir alarmı kurar gider emzirirdim bazen 40 dk bazen bilerek 1 saat dururdum yanında emzirirdim severdim.Uyanip agladiginda ararlardi o dikiş sancılarıyla icimden hep yavrum aglama kuzum geliyorum diye kosar adim yururdum koridorda.Inanin o annelik duygusu öyle müthişti ki.Taburcu olduğumuz gün 9.gündü hastaneden çıkarken kaynanam bebeği kucağına aldı neyse dikişlerim var o yüzden tutmayayım diyedir dedim ama için tuhaf oldu tabi.Eve gittik ufacık oda soba kurulu bir köşede yerde döşek benim için serilmiş.Kaynim da evde 20 yaşında sanırım iyi çocuktur da işte doğum yapmış kadın nasıl rahat eder öyle.Şok oldum bir an Allah ım ben niye kendi evime çıkmadan çocuk yaptım dedim içimdeki o annelik duygusu heyecanı o an komple gitti yerini hüzün aldı şaşkınlık hayal kırıklığı aldı.Kac saat uyudu oğlum 4-5 saat uyudu çok endişelendim emzirmek istedim yeni doğmuş bebek o kadar saat aç kalmamalı.Birsey olmaz hastaneden eve geldi uyur tabi dediler emzirme falan dediler ben nasıl endişeliyim ama cahilliği yaptıkları herşeyi bildiklerini sanıyorlar zaten bir onlar doğru.Uyandi emzirecektim o diyor böyle tut o diye eşarbı böyle kapat boynuna doladılar boynuna çocuk kucağımda ***** saçma mudahale ediyorlar görümden de kaynanamda tepemde.Esimle bebeğime bakıp o mutluluğu hissedemedim bile evde.Iki gece kaynanam benimle uyudu gece altını değiştirmeye izin yoktu hasta olurmuş kim gece alt değiştiriyormuş yeni bebek bu rahatsız olur halbuki.3.Gece artık eşim geldi onla uyudum.Kaynanamlarin katında sobalı odada uyuduk belki 2 ay belki daha fazla.Öyle zordu ki.Saat kaça kadar otururlardı yatakları serip de çocuk erken uyumuş ben ne uzanabilirdim ne dinlenebilirdim.Akil edip de diğer odaya gitmezlerdi.Hic hayal ettiğim gibi gitmiyordu.Uykuya hasrettim.Gunduz oğlum uyurken ev de iş yapardım uyumak kısmet olmazdı hiç oğlum uyurken uyurdum bir kahve içerdim belki kendi evimde olsaydım.Ya da onu doya doya izlerdim...Hiç rahat değildim o annelik heyecanım gitmişti...Gündüz o uyurken uyusaydım belki daha az gergin olurdum oğluma yetebilirdim.Ona bazen sinirli davranırdım uyumakta direttiginde.Stres yapardım sinirlenirdim ne kadar ağlar uyumazsa o kadar müdahale edeceklerdi çünkü halbuki ben tecrübe etmek istiyordum herşeyiyle.Evimde olsaydım tıpkı hastanedeki gibi heyecanlı fedakâr bir anne olacaktım uykusuzluk yavruma daha iyi bakmama engel olmayacaktı.Bazen bu çocuk deli ediyor beni derdim eşime başıma bela almışım gibi konuşurdum.Gece ses kesilince aglardim severdim oglumu onunla daha guzel hatirlayacagim gunlerim olsun isterdim.Bir ara delirecektim sütün yetmiyor diye tutturdular zerre akıl yok ya dış sancıları vardı halbuki göğsünden de sütüm çok güzel geliyordu ama bu çocuk ac deyip durdular boğasım geliyordu herbirini.Ek gıdaya geçince yok o verilmez yok bu verilmez diye karıştılar bu sefer cahilliğin dibi ya insan bir araştırır çocuğa hazır pudingle ek gıdaya geçen insanlar bebek salçası yapımından ne anlar zaten.Bin şükür 8 ayın sonunda kendi evimize geçtik.Ama ara sıra hala oğluma bakınca kötü anıları hatırlıyorum bebeğime ilk günlerimin aylarımın öyle geçmesini istemezdim.Sukur yavrum hep yanımdaydı.Arada sinirleniyorum oğluma olan tahammülümü o günlerde yaşadıklarımda kaybettim sanki...Oysaki tahammülüm yüksek bir anne olacaktım belki hastaneden çıkınca kendi evime gelseydin hastanedeki gibi o gunlerim büyüsü bozulmayacaktı daha normal tepkiler verecektim oğlum uyumayınca gaz sancısı tutuncaİlla bocalayacaktım ama o günlere kıyasla daha iyi olacaktım.Kendimi suçluyorum.Suan oğluma kızdığım anlarda hep o günler yüzünden kızıyorum diyorum.Ama %85 %90 o halim gitti kendimi daha iyi adıyorum yavaş yavaş.Eve ilk geçtiğimiz günlere göre bile fark var.Sinirli hallerime yine de engel olup kaldırsam iyi olur ama kızmak derken şöyle oluyor bezini taşırsa yine mi oğlum ya uğraştırma diye söylediğim oluyor sonra suçlu hissediyorum ( o benim oğlum ben anneyim niye söyleniyorum ki diyorum bu hep olmuyor ama artık çok azaldı eskiye göre.Canim oğlum benim...Eğer cesaret edebilirsem kardeşin olursa eğer birgün onunla daha güzel tecrübelerimiz olacak inşaallah bu sefer abisiyle beraber olacak herşey.Birtanem gözünün nuru...Seni çok seviyorum güzel oğlum...❤Çok uzun yazdım içimi dökmek istedim sadece biri belki okur bilmiyorum.Sadece bunu itiraf etmek istedim kendime