İyi geceler kızlar. Şuan bu satırları ağlayarak yazıyorum. Artık tükendim yoruldum. Boğulacak gibi hissediyorum. Ben üç yıldır evliyim iki kızım var. Kaynana kayınpeder birlik yaşıyorum üç yıldır. Eşimle ilk bir yıl çok iyiydik. Ama çocuk olduktan sonra eşim çok değişti annesi çocuğumla ilgileniyorum iş yapamıyordum Diye sürekli bağırış çağırıs kavga çıkarıyordu. Ki hala da öyle. Eşim le aramızda hiç saygı kalmadı. Bana göre sevgi de yok. Kısacası içi. Boş çürümüş Bir evlilik yaşıyoruz . Ben Iğdırlıyım . Ailem orada yaşıyor. Ben İstanbul'da yaşıyorum yazın bayramda gideceğim ailemi görmeye. Boşanmak istediğimi söyleyeceğim ama biliyorum onlar için boşanmak için sevgi saygının bitmiş olması sebep değil. Eşim bana defalarca kez şiddet uyguladı hakaret küfür vs. İki hamilelikte de işkence gibi geçti doğum sonrası yine aynı. İkinci çocuğu asla istemedim bu arada eşim korunuyor du güya ama çocuk çok istiyordu ve ben ikinci çocuk olursa boşanmam Diye oldu. Kızlar boşanmak istediğimi söylüyorum çocukları alırım göstermem diyor. Ben evlatlarım olmadan yaşayamam ki. Bütün ömrümü onlara adadım. Onlar benim nefesimm. Eşim çocuklara çok düşkün çok seviyor. Ama bana hayatı zindan ediyor. Ayrı eve çıkalım diyorum düzeliriz belki diyorum. Sen ölsen de ayrı ev yok diyor. Bir kaç kez ölmek istedim avuç avuç hap alacaktım bilekleri mi kesip kan kaybın dan ölmek istedim ama çocuklarım geldi gözüme her defasında. Ne yapacağım bilmiyorum bildiğim tek şey artık gücümün kalmadığı ve artık yaşamak istemediğim.....