Esimle ciddi bi kavgamiz yok ama surekli aramizda bi gerginlik var bazen en sacma seyden kavga edebiliyoruz. Cocugum olmadan once cok onemsemiyirdum ama suan ilk onceligim oglum onun psikolojisini dusunuyorum. Esim ogluyla hic ilgilenmiyor nerdeyse ise giderken bi gelip opmez oglum baba ise gidiyor demez oglum mesela onun gittigini anliyor sonra pesinden surekli baba baba diye bana soruyor. Artik buyudukce onun da akli eriyor eskisi gibi babasinin yanina gitmiyor bazen ona vuruyor mesela esim ona babayi seviyir musun diye sorunca hi hi derdi simdi hic bir sey demiyor. O da anliyor fark ediyor ilgisizligini ve bu cocuk daha 20 aylik ona ragmen bir seyler oldugunun farkinda. Hep ben esimin eksigini tamamlamaya calisiyorum daha cok seviyorum daha cok oyun oynuyorum daha cok disari cikariyorum ana yinede o eksikligi dolduramiyorum sanki. Cocukla ilgilenmiyirsun dedigimde de tüm babalar boyle diyor. İlgisizligin yaninda bir de bagirma huyu var cocga surekli bi seylerden dolayi bagiriyir artik sesini alcak demekten dilimde tuy bitti. Dun kavga ettik birbirimeze yuksek sesle bagirdik oglum ilk defa boykr bir seye sahit oldu ve inanilmaz korktu bi turlu sakinlestiremedim cok agladi hemde bagira bagira agladi. Benimde dayanacak psikolojim kalmadi. Zaten igrenc bi cocukluk gecirdim zaten psikolojim iyi degildi bide boyle bi evlilik. Bilmiyorum ne yapilmasi gerektigini bilmiyorum.