Dün annem ve teyzemle birlikte bir aile dostumuza gittik uzaktan akrabamız . Kimsesi yok kocası öleli 4-5 yıl olmuş. Bebekleride olmadı.
Kızımı uyutmak için salona girdim ve bu resmi gördüm içim parçalandı. Sonra baktım o bebek mutfakta koltuğun üstünde ( hepimiz mutfakta oturuyorduk) mavişim diye seviyor bebeği.
Salonda ağladım. Sonra içten içe agladim. Kadın niye ağlıyorsun derse doğruyu söylemem diye. Halen aklımda. Sonra keske gelmeseydim dedim kadının yarasına tuz basmış gibi oldum. Kızımla gidince öyle kızıma baktı kucağına verdim. Doğru mu yaptım yoksa iyice canını mı yaktım bilmiyorum..
Allah'ım sabır versin.. nasıl büyük bir acıdır. Anne olmak isteyipte olamamak.. eşi de öldü yapayalnız kaldı
Yüreğim sızlıyor...
Kafayı yemek değildir bana göre oyuncak bebekle oynaması kendini avutmadır.. Yüreğine bi nebzede olsa su dökmektir...
Çok üzüldüm... Bazı insanlar çöpe atar doğurduğu bebekleri. Bazıları da böyle hasretini çeker yüreği yana yana
Anne olsaydı çok güzel bir anne olurdu