19 yaşımdan beri anksiyete kaygı bozukluğu çekiyorum. Elimde kapı gibi raporum olsa da, bunun elimde olmadan geliştiğini, dışarıdan sakin dursam da beynimin acabaları düşünmeden duramadığını anlatamıyorum çevremdekilere. "Olacağı varsa olur" diyorlar ve mucizevi bir iyileşme bekliyorlar. Hamilelikle bu önünü alamayacağım şekilde çoğaldı. Aksi bir şekilde dışarıdan da çok umursamaz görünürüm. Senelerce geceleri kalp sıkışması ve çarpıntı çektim. Nefes alamıyorum diye acillere kaldırıldım. Ataklarım, krizlerim ve daha niceleri. Her ay ilaç dozajlarım arttırıldı. Bu sadece ölümle ilgili bir şey de değildi. Genel, olmuş ve olacak olan her şeyden duyulan bir rahatsızlık ve belirsizlikten doğan bir kaygı gibiydi. Sizinkinin sadece annelik içgüdüsünden oluşan bir korku olduğunu ummaktan başka bir şey gelmiyor elimden. Ona da "yaşlar ilerledikçe korku azalmasa da alışıyorsun ve her şeyden koruyamadığını anlıyorsun" derdi annem bana. Umarım sizde de bu şekilde ilerler. Sağlıkla kalın.