O iadar daraldım ki insanın yanında kimse olmayınca ortalığa içini dökesi geliyormuş. 1 buçuk yıldır evliyim 5bucuk aylık hamileyim. Evliligimizin ilk gününden beri eşim bitmek bilmeyen bir mesai ile çalışıyor. Sözde kendi şirketleri var ama aldığımız para ile geçinmek hayal askari ücret. Nişanlı iken evlenince memlekette yaşayalım dedik ailesi izin vermedi kaynanam evlatlıktan reddetti bizi zorla istanbul da yaşamaya mahkum ettiler. Benim hiç kimsem yok. Hamileyim düşük tehlikem vardı kaynanam 1 tas çorba getirmedi. Hiçbir şekilde ne maddi ne manevi destekleri yok. Bugün 4.cü gün oldu eşim hala işte ve çalışıyor. Ben de artık tahammül edemiyorum. Sürekli yalnızım. 1 seneden fazla bu durum böyle. Anneme boşanmak istiyorum dedim. Destek olmadılar. Ben bebegimide yalnız büyütecegim çünkü işi değişmeyecek evli kalmamın manası ne. Kendimi kullanılmış hissediyorum. Yemek yap bulaşık yıka yatakta istediğini ver ama 1 gün dışarı çıkıp hava alalım desem vakti yok çalışıyor. Onun ailesi yüzünden kaldık bu şehirde. Memlekete gidelim orada da askari ücretle geçiniriz diyorum yok. Sadece ev kiramiz 2bin tl ya. Doğumu annemlerin yanında yapacagim ve geri dönmeyeceğim. Ya o işi bırakacak yada ben onu. Kaynanam da kına yakar artık
