Ah kızlar sadece doğum sırasında gösterdiler ve küveze koymadan hemen önce getirdiler bir kere öpüp, kokladım. Ama o kadar minikler ki ikiside 1500 kiloları. Yenidoğan yoğun bakımına koydular ama ben daha bir saat önce inip görebildim. Görür görmez dayanamadım o kadar küçükler ki içim eridi. Önce birine gittim elimi soktum küvezde parmagımı sımsıkı sardı, diğer taraftan dudagımı yaklaştırıp sevdim oğlum, miniğim, kuzum diye gözlerini zaten açamıyor ama ben konuştukça açıp kapadı gözlerini iyice ellerini ayaklarını hareket ettirmeye basladı. Diğerine gittiğim de parmağımı sıktı serçe parmagını kaldıramadı elini tekrar açtı düzeltti tekrar parmagımı sıkmaya basladı. Eşime hiç tepki vermemişler. Ama beni öyle güzel hissettiler ki öylece bırakıp gelmek çok zor geldi. Anneliğimi hissedemeden acısını yaşadım. Şimdi etrafımda ki odalar da doğum yapanların sesleri geliyor, bebek ağlamaları benim odam bomboş ikizim olmasına rağmen. Yarım eve elim bomboş gideceğim, yatakları boş kalıcak. Çok üzülüyorum ama bi yöndende iyi bakılıyorlar diye içim rahat. Bebeklerim evime gelene kadar kendimi toparlamaya çalısıp onlara daha faydalı olucam diyorum. Öyle zor ki anlatamam öpüp, koklayamamak, göğsüme alamamak. Allahım onlara güç versin de toparlanıp kavusalım bebeklerimle
