En başta söyleyim beni yargılamanız için yazmıyorum lütfen tenkit edici konuşmayın ben içimi döküp biraz hafifletmek istiyorum zira içim hep huzursuz hep ruhum sıkılıyo gibi hissediyorum.. 32 yaşında 2 senelik evli 2.5 aylık bebekli bir kadınım.. şimdi şimdi düşünüyorum bu hislerden sonra acaba ben bebek sahibi olmaya hazır değilmiydim.. gebelikte 7. 8. Aya kadar iyiydi son zamanlar çok zorlandım doğumda da öyle sonra mecbur sezeryan oldum.. sanki bebek sahibi olmuş gibi değil de üstüme yük almış gibi hissediyorum.. ilk zamanlar çok mutsuz çok yorgun ve çok uykusuzdum kendimi zorlayarak bu ruh halinden çıkmaya çalışıyorum çünkü eşim ve ailem için de bu durum sıkıcı bir hal aldı.. ama hala içim rahat değil.. bebeğimle başbaşa kalmak istemiyorum onun sorumluluğu bana zor geliyo.. hele geceleri sürekli uyanması beni çok yıpratıyo.. gün içinde sürekli ağlamaya başladı hep kucak istiyo yada yanımda olmak istiyo.. en başta ağzımdan şu söz bile çıktı insanlar bebek sahibi olunca mutlu olur benim hayatım karardi dedim..
Neden böyle hissediyorum yada ne zaman geçecek.. lohusalık tan dir belki diyodum ama oda geçti.. hiç böyle bilmiyodum yada böyle tahmin etmiyodum belki şimdi ki aklım olsa çocuk sahibi olmak istemezdim.. ruhen çok zor durumdayım lütfen bana içimi rahatlatacak bişey söyleyin..
Bebeğimin bakımınida ilgiyide eksik etmiyorum hiç bağırmiyorum üzmüyorum sevgide şefkat te gösteriyorum beni görünce gözlerinin içi gülüyo mutlu bi bebek bunu görüyorum ama ben neden mutlu değilim..
Evde doğru düzgün iş yada yemek yapamıyorum bütün düzenim bozuldu.. istediğim zaman banyoya bile giremiyorum bazen yemek bile yiyemiyorum.. annem kardeşim eşim hep destek oluyorlar ama bu beni mutlu etmiyo.. bugün temizlik yapmak için oğlumu anneme bıraktım orda kaldı geri geleceğini için içim hiç rahat değil.. benim gibi olan yada sonradan düzelmiş olan varmı..