İlk doğum yaptığım sıralar çok yoğun bir şekilde bende yaşadım bu korkuyu. Allah korusun kızıma birşey olursa, bana bir şey olursa, eşime bir şey olursa ne yaparım diye düşünmekten uyuyamaz olmuştum. Bu o kadar ileri boyutlara ulaşmıştı ki günlük rutin olarak yaptığım şeyler bana hep ölümü hatırlatmaya başlar oldu. Mesela merdivenden inmek bir insan için ne kadar tehlikeli olabilir. Ben kızım kucağımdayken merdiven inerken hep ayağımın takıldığını kızımın üstüne düştüğümü hayal ederdim. Sanki bu hayal gerçek olmuş gibi birde ağlardım. Eşim kızımı kucağında balkona götürse daha kapısını açarken kalbim çarpmaya başlardı yanlışlıkla elinden kayıp düşecek diye. Eşim yüzünden kızımın (Allah korusun söylemesi bile çok kötü) öldüğünü düşünüp böyle bir şey olursa eşimi nasıl öldüreceğimi sonra nasıl intihar edeceğimi düşünürdüm. Halbuki eşimi o kadar çok severim ki doğumdan önce bu korkuları hep eşim için yaşardım. Eşim ölürse ben nasıl yaşarım, işe nasıl giderim.. Hatta o kadar ileri düşünürdüm ki yakınının ölümün de 7 gün ölüm izni veriliyor. 7 gün sonra nasıl işe başlayacağımı düşünürdüm. İstifa ederim derdim. Eşimin kıyafetlerini koklar ağlardım. Evet çok uzattım. Kısacası ben bu korkuları hiç bir zaman atamadım biraz azaldı ama hala korkularım var. Destek almadan da geçecek gibi görünmüyor. Senin de destek almanı öneririm. Bir de bol bol dua et. Rabbim kalbine ferahlık versin inşallah. Seni de aileni de korusun