Bugün burda bir kac tane uzgun post gordum .Bebeği hasta olan ve kendisini bitmis ,tukenmis caresiz hisseden .
Belki umut olur diye kendi hikayemi , canim babamin hikayesini anlaticam .
Caresizlik nedir , ne yapacagini bilmeden elin kolun bağli beklemek , bilsen de bir sey yapamamak .Cok iyi bilirim bu hissi .
Bu postu onlara umut olmasi adina aciyorum .
Bazi insanlar vardir ya hani çok gülen , eğlenen , hic bir seyi umursamayan .aslinda o insanlarin icinde derin yaralar olduğu , erkenden olgunlasmak zorunda kaldigi söylenir hep.
İste o insanlardan biri benim...
Babam , canim babam bir anda umutsuz bi hastaliga yakalandi .
Adindan en cok korktugum hastalik " kanser " vurdu bizi.
Babami hem de .İlk askimi , canimi , sirdasimi...
Bicir bicir biriyken bi anda buyudum.
Babamin kemoterapiden dokulen saclarini tiras ederken gulumsemek zorunda kaldigimda buyudum ben ...
Sabaha kadar aciyla inlerken basinda refakatci olarak kalirken gozume bir damla uyku girmediginde ,geceleri nefes aliyor mu diye kontrol ettigimde , agrilari yuzunden agzina bir lokma yiyecek koyamadiginda buyudum.
Ama Allahin mucizesine, gucune hep inandim .Her zaman .
Bir gun bir mucize oldu.
Babam kanseri yendi .
Ben bittim dedim ,o yettim dedi .
Ben ümidimi kestim dedim , o Allahin her seye gucu yeter dedi .
O ol der ve oluverir .
Ve oldu da .
Kûn fe yekûn ( o bir seye ol der ve o oluverir )
Umitsizlik seytandandir ve Allah seytandan buyuktur .Kandilimiz mubarek olsun kuzular ❤️umudunuzu , umidimizi hic bir zaman yitirmeyin ❤️