Ben 20 yaşında üniversiteye başladım. Derse gider gelirdim yemeğim önüme gelirdi. Gezer tozar hayatın tadını çıkarırdım. 24te mezun oldum. İşe girdim özel sektörde çok yoruluyordum ama Allah razı olsun annem bebek gibi bakardı. Sonra atandım. Farklı ilde yalnız yaşadım. Ekonomik özgürlük de eklenince gezdim durdum sonra eşimle tanıştım. Her şeyimi istediğim gibi aldım. Kimseye laf ettirmedim. 30 yaşımda evlendim. Karakterim çizgilerim her şeyim çok netti. Velhasıl 32 ve 33 yaşlarında anne oldum.
Belki de hayatım böyle geçtiği için bilmiyorum, 20 yaşımı hatırladığımda çocukçaymış her şey diyorum o yaşta anne olduğumu düşünemiyorum. Yanlış demiyorum ama bana göre değilmiş. Bir de bence annelik ciddi sabır gerektiren, hayatından çokça ödün vermen gereken bir şey. Hayatı dolu dolu yaşamadan çocuk sahibi olsaydım hep içimde ukte kalırdı gibi geliyor. Niye evlendim ki, falan derdim heralde :) ama şuan, evlenmeseydim de kısır döngü olacaktı o halden de sıkılacaktım. İyi ki evlendim diyorum