Şimdiden soyleyim linç edecekler yazmasınlar. Zaten şimdi kendimi zor tutuyorum. Kızımla yine tek başına kaldık. Babası sezonlu çalışıyor. Yazın 6 ay yok, kışın da 1 hafta evde 2 hafta denizde oluyor. Zar zor büyüttüm. Ama bakin nasıl bir köyü anneyim ben. Bazen kızıyorum kızıma. Yetişemiyorum. Bir işimi yapıyorsam bir şeyleri döküyor onları toparlamaya çalışırsam başka bisey vs vs. Bence çocuk yapan normal şeyler. Ama toplamaya da fırsat vermiyor, ağlıyor hep mizmizmiz, kucağıma gelmek istiyor vs vs. Anlıyorum, kızım ilgi istiyor. Ama kafam şişti. Bağırıyorum kızıma. Sonra da vicdan yapıyorum. Geceleri uyuyamiyorum. Kendime söz veriyorum bir daha bağırmam kızıma diye ama sabah oluyor yine başlıyor. Gitme dediğim yere gidiyor elleme dedigimi elliyor çıkma dediğim yere çıkıyor. Ben de onun güvenliğini düşünerek söylüyorum. Bugün mesela parkta bir 10-12 yasındaki cocuk top oynuyordu, yanına kızım gitti, o çocuk ta verdi topunu, kızımla oynadı biraz. Sonra o çocuk duvara doğru yürüdü, topu gücüyle duvara attı, ben kızımın peşinden geliyordum ama top dönerken benim kizimin yüzüne çarptı. Biraz dudağı kanadı. Ben de kızımı aldım öptüm kucakladim eve geldim. Yolda da ben kötü anne oldugumu düşünerek geldim. O çocuğa bağırsam miydi? O çocuk ta bilerek yapmadı. Ama arkasından bebek geliyor dikkatli olsaydın deşeydim. Kızımı kuruyamadım. Nasıl bir anneyim. Kendim de bağırıyorum ve dışarıda kuruyamiyorum. Nasıl bir kız olacak? Dünyaya güvenecek mi? Ben kendimi masil düzelteyim.