Çocuklarımın yüzüne her baktığımda onları erkenden bırakıp gidecekmisim hissi geliyor icime aglamya başlıyorum günümün yarısı bunu düşünmekle geçiyor. Sürekli esime ben ölürsem çocuklarımı ağlatma evlenirsen evlen ama çocuklarımı babaanesine ver başkası büyütmesin diye vasiyetler ediyorum bi yerim azıcık ağrısa kanser mi oldum diyorum her genç ölüm duydugum zaman kendimi yerine koyuyorum onun çocuğu varsa üzülüp duruyorum kim olursa olsun günlerce kendime gelemiyorum çok etkiliyor beni