Yine her kapı sağlıklı bir iletişim konusuna açılıyor " tamam uzatmayalım, haklısın, hallederiz vb." kelimelerdir asıl bizi yıpratan. Aslında ciddiyetle karşımızdaki kişinin derdini dinleyip buna çözüm yaratmak veya merhametle şefkatle saçlarını okşayıp onun üzüntüsünü beraber paylaşıp değer verdiğimizi sevdiğimizi hissettirebilirsek, bu evliliğin sorumluluğunu birlikte sırtlanırsak bunun ismi evlilik olur ama çoğu erkekte şöyle bir psikoloji gözlemliyorum; sorumluluklarını sürekli bir şekilde arka plana atarlar hatırladıkları zaman da ( mesela çocuk bakımına yardımcı olmak vb.) sanki eşlerine bir hediye vermiş edasıyla gururlanırlar. Aile olabilmek için ilk önce bunu kabullenmek gerek çoğu erkek hala annesine babasına bağımlı olduğu için kendi evliliğinin bir aile olduğunu benimsemekte güçlük çekiyor. Ve ne yazık ki bunlar beraberinde huzurdan yoksun bir ev ortamı yaratıyor.
Çok teşekkür ederim önemseyip uzunca yazdığınız için