Kızlar ben kendimi bildim bile çok fazla insanlarla konuşmam çok da arkadaşım yoktur kendimi beğenmişlik yada kibir de değil ben yalnızlığı çok severim biraz da utangacım sorarlarsa konuşurum onun haricinde birisi hastalanmazsa cenaze olmazsa kimseyi arayasim gelmez genetik babam da böyle ama asla kötülükten değil aksine o kadar safim ki her şeye inanırım kimseye kötülüğüm olmamıştır yani Kendi kendime yaşamaya çalışıyorum görünmez gibi geziyorum ama insanlar bunda şikayetci sürekli aramamı bekliyor telefonla konuşmaktan nefret ediyorum anca mesajla falan yazarım herkese bu yüzden eşimle kavga ettiğimiz de bile seni seven bi elin parmağını geçmiyor soğuk nevale falan diyor üzülüyorum mesela ailem akrabalarım da küsüyormus bana çok umrumda değil ama herkes üstüme geliyor bende mi sorun benim içimden konuşmak gelmiyor kimseyle aramıyorum diye dert yananlardan zamaninda hep beni üzen insanlar bu yüzden de gelmiyor içimden