Cok mutsuzum. Uzun olursa kusura bakmayın. Esimle 3 yil önce severek evlendik. Ben isten ayrıldım. Ailemi istanbulda bırakıp izmire yerleştim. Yani izmirde kimsem yok. Esim iyi biridir. Ama cok calisir. O kdar cok çalışıyor ki ne aksam yemeği yiyebiliyoruz ne sabah kahvaltısı. Kendisi memur. Ek is yapıyor geçinebilmek için. Borçlarimiz var. Ailesi evlenirken cok yardımcı olmadi. Benim de babam yoktu başımda annem elinden geleni yapabildi. Biz de geri kalanini krediler çekip yaptık. Cocugumuz oldu 6 aylık su an. Yani masraflarimizi çıkarabilmek icin calisiyor. Ama hic beraber vakit geçiremiyoruz. O kadar yalnız ve mutsuz hissediyorum ki. Ben 28 o 35 yasinda. En guzel, en dinamik yaslarimizi ben eve kapanarak o calisarak geciriyor. Kendim çıkıyorum disari burada ama kimsem yok. Bir arkadaş es dost yok. Yapayalnizim. O yüzden esime yansıyor bu mutsuz ruh halim. O da bana bencil ve anlayissiz olduğumu ima ediyor bu yuzden. Sizce de bencillik mi yapıyorum?