Hanımlar hayırlı akşamlar dilerim. Moralim çok bozuk. Beni sizden başka anlayan yok. Ve yine buradayım. Bir post açmıştım bebeğimi benden uzak durmaya çalışıyorlar diye. Neymiş bebek anne kokusuna alışırmış kucağımdan indirmezmişim. İlerde evin işini gücünü yapamazmışım. Ya ben daha doğuralı 1 hafta olmadı ya. Meme emiyor, emmediği zamanlar gazı var mı kakası vs varmı ilgileniyorum. Ama bebek sadece mama, bez ve gazdan oluşan bir canlı değil ki. Onun sevgiye şefkate. Annesine ihtiyacı var. Biraz göğsümde uyusun diyorum o da çok mutlu oluyor. Ya kayınvalidem, ya annesi çıkıp çıkıp yerine yatsın yok sıcak olur yok şöyle yok böyle. Ya anlıyorum insanlar bize yardımcı olmaya geldiler. Ev işleri falan hep onlarda ama bebeğimle arama girince allah affetsin ama içten içe bela okumaya başladım. Ya da zarar vereceğim ama tadımız kaçmasın diye uğraşıyorum. Bu bebek benim. Ben doğurdum. Kimse yokken ben vardım yanında. Babası hamileliğimde kavga ederken benimle karnımı sevip ben ağladım o çekti gitti. Ya da o doğumdan sonraki dikişi, takılan sondanın yapılan iğneleri acısını ben çektim. Göğüslerim kanıyor artık emzirmekten. Bütün çilesini ben çekiyorum. Sadece bebeğimi istiyorum. Tek ödülüm yavrum. Yani benim evladım olmasa alın diycem madem bu kadar benden uzak dursun istiyorsunuz alın siz bakın siz emzirin diycem. O kadar doluyum ki. Eşime söylüyorum o da beni anlamıyor. Anasıyla da ası haklı ben evladımı annesi olarak haksızım. Siz olsanız naparsınız. Gizli saklı seviyorum çocuğumu. Biraz daha böyle devam edip müdahale ederlerse hepsini evden kovacağım.