anne olmadan bilseydim bu duygulari anne olmak istemezdim.. nedeni de su.. kendinden cok dusundugun baska bir varlik var, heran tetiktesin acaba, o olur mu, bu olur mu, su olur mu ve ogretmeni iyi olur mu, arkadaslari nasil olur, vs vs vs bu durumun asla bitmiyor ve olene kadr da bitmeyecek yanii kendini yok sayip aslindq baskasi icin yasiyorsun.. Belki kendine zaman da ayirsan duygun dusuncen hep orda ve sadece bu dusuncelerle kalmiyorsun.. evet yanii iyi yonu cok fazla cunku biz insanlar kendimizden cok kimseyi sevmeyiz, seviyoruz desek de ani bir durumda ilk kendimizi kurtaririz ama bu duygu da once evlat geliyor cunku icinde oyle bir sevgi var bir tek onun icin herseyi yaparsin.. yani karsidan gecerken bile dikkat ediyorsun evde bekleyen bir cocugum var die yaa birsey olsa Allah gostermesin cocuga ne olacak.. yani sonunu dusunen kahraman olamaz derler ama sonunu bilmedigin bir durum 
Anlatabildim mi bilmiyorum ama kastettigim beden yorgunlugu degil beyin yorgunlugu ve devamli beyindeki durumun artmasi ve ortam da cok kotu artik.. Cocuksuz da hayat gider, evlikte cocuksuz gider ama etrafin rahat birakmasi gerek ne zamab cocuk laflarini cocugum olana kadr cok duydum, zor bir durum.. Allah a inanci olan insan kabul eder.. Hem o kadr dolu ki sevgi arayan cocuk ben mesela bazen yaa cocuk esirgemeye gitsem ne kadar sevinir cocuklae diyorum, sonra diyorum ki sen once kendi cocuklarina sevgini tam ver sonra baskalarina gec.. yani aslinda mutluluk illa olmasi demek degil ki