İyi aksamlar. Biraz uzun olacak okuyanlar icin simdiden teşekkür ederim. Kimseye anlatamadigim seyleri burda farkli bi isimle uye olup anlatmak istedim. Aranizdan biriyim ve uzun zamandır bu platformu kullaniyorum. Hayatimda yaptığım herseyden dolayi pismanlik duyuyorum. Kucuk yaslarimin bana verdigi kor gozlu asik olmam sebebiyle kendim icin cok yanlışlar hatalar yaptim. Suanda bunun ceremesini cekiyorum. Ben esimle uzun suren bi sevgililik doneminin ardindan evlendim. Esimi asiri seviyordum sevgiliyken. Gozum kimseyi gormuyordu. O zamanlar 20 yasindaydim. Esimin baskici tavirlari o zamanlar hosuma gidiyordu. Beni asiri kisitlamasi , bana karismasi beni mutlu ediyordu. Zannediyordum ki sevdigi icin boyle yapiyor. Sirf o istedi diye hayatimdaki tum herkesi cikardim numarami degistirdim. Bambaska bi kisilige burundum. Evden disari çıkmamı istemezdi, cikmazdim. Yani kısıtlayıcı ve benim bu hoşuma gidiyordu. İlk defa boyle bisey hissediyordum ve sevginin boyle bi sey oldugunu zannediyordum. Cunku kimse bana bu sekil yaklasmamisti. Bu yaklasimi dogru bulmustum. İliskimiz surekli kavgalar gurultulerle gecti gitti. Aslinda beni mutsuz eden bi sey vardi ama bunun esimle ilgili oldugunu idrak etmek istemiyordum. Meslegimi bile yapamadım. İse girmeme bile karsi cikmisti. 6 yil boyunca sevgiliydik. Suan 4 yillik evliyiz. 6 yil boyunca inanin hatirlayabildigim güzel bi anım yok. Sehir disina ailemle memlekete gittigimizde surekli problemler cikarir ayrilma noktasina gelirdik. Ben apta*****i bi sekilde barisirdim geri onunla. Biz hic ani biriktiremedik. Birlikte gezmeye gitmedik sevgiliyken. Surkeli evin icinde gorusurduk. Ben surekli esimin evine giderdim. Aileside olurdu yanlış anlasilmasin. Her h.sonu evde gorusurduk. Bi yere gitmek istedigimde butun hafta calisiyorum, h.sonu senle evde daha rahat vakit geciriyorum dediginde ben o zamanlar mest olurdum. Evlendigimizde bolca gezeriz demisti. Neyse onu sevdigim icin beraber rahat bi sekilde vakit gecirmek iyi geliyor diye sorun haline getirmemistim. İsrarim uzerine gezmeye gittiğimizde gun sonunda buyuk kavga etmistik. Ne zaman biseyler yapmaya kalksak gun sonu berbat bitiyordu. Aslında hersey bana isaretti birbirimize denk olmadigimizin bi işaretiydi ama suanda anlayabiliyorum. Ah benim aptal*****m. Neyse ki evlendik. Ben balayına bile gitmedim. Kendim istemedim masraf olmasin diye. O da diretmedi. Zaten gezip tozmayi seven bi insan değil. Evlendik yine kavgalar gurultuler devam ediyordu. Herseyden kavga cikiyordu. Evlendikten kisa bi sure sonra hamile kaldim kendi istegim uzerine. Hayatimin diger pişmanlığı zaten bu oldu. Cocuk dogana kadar bi sekilde bi seyler rayina oturuyordu. Cocuk dogduktan sonra bambaska bi insan haline donustu. Yillarin yasattigi kotu olaylardan sonra bende yıpranmışim aslında. Çocuğum olduktan sonra tokat gibi suratima carpti hersey. Bu arada asla kendini ezdiren bi insan olmadim. Zaten huylarimiz zit oldugu icin ve ben kendimi asiri savundugum icin daha cok kotu duruma geldik. Cocugum olduktan sonra surekli kotu seyler yasadim. Esim asla bana yardımci olmayan, ne hissettiğimle, ne istedigimle ilgilenmeyen, benim isteklerimi saçma bulan , kisacasi beni bi hic yerine koyan bi insan olmaya basladi. Bu tavirlar canimi cok sikmaya basladi artik delirme noktasina geldim. Surekli cocuk yuzunden kavgalar eder olduk. 3 yasinda cocugum. Babasi bi kere alip parka goturmedi. Bizi bi kere alip "hadi sen cok bunaldin, biraz kafan dagilsin biseyler yapalim" demedi. Hayatim onunla oldugundan beri o kadar kotu ki. Esimle hic bisey yapamıyorum. Konusamiyorum. Birbirimizi anlayamiyoruz. Gecenlerde de baya siddetli bi kavga yaptik. Baya vurdu kirdi anlicaniz. Ozur bile dilemedi. Gonlumu almak icin ugrasmadi. Bende zaten ona soguk davranıyorum. İcimden ona bisey yapmak gelmiyor. Cinsel anlamda hep uzağım ondan. İstemedigimi dile getiriyorum surekli ama zorluyor. Evlenmeden önce ailesine karsi asiri bi duskunlugu yoktu , beni cok kisitlardi ama degerde verirdi. Bunu hissederdim. Simdi ise aile duskunu oldu. Olsun tabi ailesi. Ama beni surekli değersiz hissettiriyor. Kendi aileside farkinda. Esimle inanin ev içinde bile konuşmalarımız yok, bi hayatimiz yok, kari koca ilskimiz yok. Bana asla bi destegi yok. Cocugu onunla bıraksam 2 dk sonra çocuk yaramazlik yapinca bagiriyor ve cocuk korkuyor. Bugunde aynisini yapti. Bende ona bagirdim. Bana diyor neden ozgur bırakıyorsun bu kadar. Dedim goz kulak olursan o telefonu birakirsan cocugun basina bi sikinti gelmez dedim. Oturup elinde tlf la oynarsan o cocuk yerdeykende başına bisey gelir dedim. Bana dedigi laf su oldu. Bi gun ikinizi bırakıp gidicem , o zaman kafana gore buyutursun cocugu dedi. Bende git zaten dedim. Bana cocuk icin ne faydan var dedimm . Biz senle anlasamiyoruz yurumuyo bosanalim dedim. O da bosan dedi. Tabi ailene guveniyorsun diyo bana. Aileme evet güveniyorum beni yari yolda birakmaz. Ama gerekiyorsa kendimde calisirim. Mutsuzum dedimm . Sonra kalkti gitti oyun oynuyor. Aslinda bu adam hep boyleymis ama ben cok sevdigim icin gormemisim. Şimdi ise kendi haatalarimin bedelini oduyorum. Mutsuz bi evlilikle. Es demeye sahit isteyen bi kocayla. Benimle asla bi yere gitmeyen bi kocayla evliyim. Ve ben cok mutsuzum. İinanin benim esim sokaga cikilacak adam degil. O kadar geriyor ki insani. Cocukda huzursuz oluyor. Ona bosanmak istedigimi ama sen insan gibi konusamadigin icin biseylerin hep yarim kaldigini ve bu yüzden duzelemedigimizi soyledim adam gitti oyun oynuyor. Gercekten sevmiyorum o kadar sogudum ki ben bu insanla nasil evlenebilmisim diyorum. Bi sikintimi bile paylasamam çekinirim. Cunku beni asla anlamaz. Ve surekli kusur arayan bi insan. Evlenmeden önce gulec neşeli bi insanken artık suratim asik gergin ve sinirli bi insana donustum. Hele aksamlari eve gelmesini haftasonlari evde olmasini hic istemiyorum. Keşke aldatsa beni de hersey daha rahat olsa insanlara daha rahat ifade edebilsem herseyi diyorum. Oyle icimi dokmek icin actigim bi post oldu. Okuyanlar hakkinizi helal edin