Küçükken çoğunlukla babaannemlerde kalıyordum. Anneme pek düşkün değildim hatta beni anneme düşman ederlerdi kötülerlerdi. Büyüdüm ergenlik çağına geldiğimde asla annemin yanından ayrılmadım kendisi psikolojik rahatsızlık geçiriyordu mecburiyetten okulu bıraktım evin önüne geçtim nişanlılık evlilik derken anne oldum daha çok bağlandım anneme. Ve annemin şöyle bir huyu var asla yuvama kavgalarima dövüşlerime ne yorum yapar ne müdahale eder senin hayatın senin yaşantın der geçer arkadaş sırdaş gibiyiz çooookkk şükür