Ben de aynen senin gibi düşünürdüm, ilk bebekten sonra bir daha asla asla dedim yıllarca, ben bakamam buyutemem istemem diye nasıl korundum anlatamam :) Adetim 1 gün gecikse hastaneye koşar kan verirdim, sonuç çıkınca havalara uçardım. Ama gel gör ki kızım 13 yaşını bitirdiğinde 39 yaşında hamile olduğumu öğrendim. Ben tamamen kapatmıştım o defteri, resmen deneyimsiz anne gibi oldum. Oğlum şu an 17 aylik, neden bu kadar araları oldu diye üzülüyorum sadece, keşke pespese doğsalardı, arkadaş gibi olsalardı, onu büyüttüm onu da büyütürdüm diyorum. Ama şimdiki aklımla o zamanki yaşımda olmalıymışım. Sana gelecekteki yaşından sesleniyorum, çok iyi olacak göreceksin, birbirleriyle arkadaş olacaklar, ilerde senin de arkanda dağ gibi duracaklar. İkincisi de aradan çıkmış olacak goreceksin. Sakın isyan etme kuzum, Allah'ın emrine isyan etmek, karşı gelmek bizim ne haddimize. Bir yoruma ben istemiyorum, isyan etmek hakkım değil mi yazmışsın, bu hayatta hep istediğimiz şeyler mi oluyor, o zaman her olmayan duamiza isyan edelim. Olmaz canım benim, şükret, hamdolsun de. Hem bak annene de bakıyormuşsun, çok hayırlı bir evlatsın, Allah'a karşı gelip de sevaplarını da, hayatını da, ahiretini de yakma. Küçük bir meleğin daha olacak, ne mutlu sana...
